Αχ… Να τα, τα δύσκολα. Ερωτεύομαι… Περνάω καλά μαζί της/του. Μετά τι? Πως? ^Είναι ο έρωτας παράξενο πράγμα. Έχετε περάσει πια +3 μήνες(πρώτα ο Θεούλης), με τον amore σας και μετά δεν βλέπετε αυτό το πρόσωπο όπως παλιά. Παθιασμένα δηλαδή, δεν λαχταράτε πια να την/τον δείτε, δεν σας λείπει πια τόσο όσο σας έλειπε μια στιγμή μαζί του στο παρελθόν, σας φαίνεται ότι όλο και περισσότερα πράγματα πια, τα κάνει λάθος και δεν σας κινεί το ενδιαφέρον .Τι να κάνω?
Έλα μου ντε… Ζείτε το παραμύθι, αλλά σας την σπάει που πια ο αφηγητής έχει γίνει μονότονος. Μια εξήγηση θα ήτανε ότι ο έρωτας φθίνει με τον χρόνο. ΔΕΝ μετατράπηκε σε αγάπη και αρχίζει σιγά σιγά και φθίνει. Αν είναι άξιος σύντροφός σας, θα κριθεί από την αυτή την περίοδο. Κάποια άτομα βαριούνται εύκολα και άλλα δεν αντέχουν συνέχεια την συναισθηματική φόρτιση. Θα σας πω ένα σίγουρο: Αν συνεχιστεί για πολύ, κάποια στιγμή θα γίνει ένα μεγάλο ΜΠΑΜ και θα τελειώσει όλο! Νομίζω πως αν γίνει έτσι και το έχετε καταλάβει και οι δυο, θα γίνει σε ένα κλίμα κατανόησης, που δεν θα υπάρχουνε ραγισμένες καρδιές και ραγισμένα κεφάλια. Όμως όπως και να έχει, είναι κρίμα μετά από τόσο καιρό να δοθεί ένα τέλος στην περιπετειούλα με τις τόσο ωραίες στιγμές. Τις ευχαριστηθήκαμε όμως και αυτό μετράει. Στην ζωή μας οι αναμνήσεις μένουνε και καλό είναι να κρατάμε τις καλύτερες.
Όχι όμως όλες οι μακρόχρονες σχέσεις καταλήγουνε εκεί… Υπάρχει ελπίδα. Πέρα από τα συμβόλαια γάμου, κάποιοι άνθρωποι μένουνε ενωμένοι επειδή είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Για το γαμώτο και την αγάπη που μεγάλωσε μεταξύ τους. Εύχομαι η δική σας σχέση να φτάσει εκεί. Καλό ξεκίνημα για τις ραγισμένες καρδούλες.
